U ovom članku govorimo o filmu koji želi da nam pokaže stvarnost daleko od klišea. Reditelj Greg Pritikin, uz pomoć sjajnih glumacakao što su Čevi Čejs i Ričard Drajfus, nudi nam komični film pod naslovom "One Last Laugh". Film nas poziva da razmislimo o predrasudama vezanim za starost.
Ideja nije nova. Filmska industrija je već godinama stekla dobru naviku da nam s vremena na vrijeme ponudi komediju čiji su protagonisti velike stare bioskopske legende.
Za mnoge je šokantno da njihovi omiljeni junaci, glumci ili glumice dožive starost. Likovi koji su obeležili naše detinjstvo i koje smo videli mlade, lijepe, okretne i u koje smo se čak i zaljubili sada imaju bore, hodaju sa štapom i sve više liče na naše bake i deke.
Još jednom, uz One Last Laugh, bioskop nam nudi dobru temu za razmišljanje. Šta treba ili ne treba raditi nakon određenog uzrasta? Ne morate biti veliki holivudski glumac da biste postavili ovo pitanje.
Istina je da postoje mnogi stereotipi o tome šta se smatra prikladnim, zdravim ili indikovanim u starosti. Neki ljudi se osjećaju izgubljeno pokušavajući da steknu odgovarajuću ulogu za svoje godine i pronađu značenje koje su, čini se, izgubili usput.
Radnja filma "One last laugh"
U ovom filmu Čevi Čejs igra penzionera, Al Harta, koji je radio kao agent za najveće glumce. Uzbudljiv posao, koji je morao da prekine na insistiranje najbližih rođaka, zabrinutih za njegovo zdravlje. Al odlučuje da se preseli u dom za penzionere.
Tamo upoznaje svog prvog klijenta, Badija Grina (kojeg igra Ričard Drajfus), koji je takođe penzioner. Nekada perspektivni mladi komičar koji je odustao od potencijalne blistave karijere na sceni da bi se bavio ozbiljnijom profesijom i posvetio se porodici.
Za mnoge je šokantno da njihovi omiljeni junaci, glumci ili glumice dožive starost. Likovi koji su obeležili naše detinjstvo i koje smo videli mlade, lijepe, okretne i u koje smo se čak i zaljubili sada imaju bore, hodaju sa štapom i sve više liče na naše bake i deke.
Još jednom, uz One Last Laugh, bioskop nam nudi dobru temu za razmišljanje. Šta treba ili ne treba raditi nakon određenog uzrasta? Ne morate biti veliki holivudski glumac da biste postavili ovo pitanje.
Istina je da postoje mnogi stereotipi o tome šta se smatra prikladnim, zdravim ili indikovanim u starosti. Neki ljudi se osjećaju izgubljeno pokušavajući da steknu odgovarajuću ulogu za svoje godine i pronađu značenje koje su, čini se, izgubili usput.
Radnja filma "One last laugh"
U ovom filmu Čevi Čejs igra penzionera, Al Harta, koji je radio kao agent za najveće glumce. Uzbudljiv posao, koji je morao da prekine na insistiranje najbližih rođaka, zabrinutih za njegovo zdravlje. Al odlučuje da se preseli u dom za penzionere.
Tamo upoznaje svog prvog klijenta, Badija Grina (kojeg igra Ričard Drajfus), koji je takođe penzioner. Nekada perspektivni mladi komičar koji je odustao od potencijalne blistave karijere na sceni da bi se bavio ozbiljnijom profesijom i posvetio se porodici.
Vrijeme u staračkom domu prolazi između dosadnih drugorazrednih emisija, kartaških igara, starih priča i rezignacije. Al Hart nije u stanju da se navikne na ovakav način života i na kraju ubedi Badija da se vrati na scenu i nastavi svoju karijeru napuštenu u mladosti.
Zajedno putuju u Njujork. Ne govore ništa svojim porodicama, a njihovi cimeri misle da su ludi. Al Hart, povrativši svoju ulogu menadžera, počinje da organizuje Badijeve emisije u raznim gradovima i malim mestima.
Zajedno putuju u Njujork. Ne govore ništa svojim porodicama, a njihovi cimeri misle da su ludi. Al Hart, povrativši svoju ulogu menadžera, počinje da organizuje Badijeve emisije u raznim gradovima i malim mestima.
Poslednji smijeh i stereotipi o starosti
Nekoliko studija je pokazalo da se stereotipi o starenju progresivno internalizuju i da pojedinci na kraju projektuju ove ideje na sebe. Levi, Slade, Kunkle i Klas (2002) su opširno opisali ovaj modalitet.
U detinjstvu učimo stereotipe starosti i generišemo precizna očekivanja o procesu starenja, ne dovodeći u pitanje njihovu validnost.
Svaki put kada dostignemo doba grupne kategorizacije, stereotipi su već integrisani u naše šeme i počinjemo, nesvesno, da ih primenjujemo na druge i na sebe.
Ovo nas dovodi do toga da modifikujemo naše percepcije starenja i prilagodimo ih odgovarajućem stereotipu. Nesvesno uvodimo promene ponašanja koje imaju fizičke i psihičke posledice.
Mi generišemo nova ponašanja i ostavljamo po strani druga koja dobijaju deskriptivni karakter (šta je „normalno” da se radi) i preskriptivan (šta treba uraditi). I tako oblikujemo stereotip.
Pojedinci koji se ne pridržavaju stereotipa svog uzrasta izgledaju čudno i u mnogim slučajevima izazivaju odbacivanje. Ovo je slučaj sa osobama starijim od 65 godina koje imaju redovne seksualne odnose, što je obrazac koji se povezuje sa „normalnim“ u drugim starosnim grupama.
"Pogrešno" ponašanje
Cuddi, Norton i Fiske (2005) su otkrili da se starijim ljudima pripisuje manje osobina kompetencije i više osobina druželjubivosti. Drugim riječima, stereotip starosti podrazumeva manje vještine i više simpatije.
Naučnici su ponovili rezultate dobijene u Sjedinjenim Državama u šest drugih zemalja različitih kultura, dobivši iste rezultate.
Takođe je utvrđeno da ljudi sa negativnijom percepcijom svog starenja žive manje od onih sa optimističnijim percepcijama. Tačnije, prosečan životni vek za 7 i po godina kraći.
Ovi podaci su prisutni kod oba pola i kod različitih etničkih grupa, tako da nema razlike opravdane socio-ekonomskim statusom ili stepenom obrazovanja.
Bargh, Chen i Burrows su sproveli još jedno istraživanje (1996) sa prilično iznenađujućim rezultatima zasnovanim na stereotipima za različite starosne grupe. Pokušali su da aktiviraju stereotipe o programima za stare u grupi mladih ljudi. Studija je pokazala da su mladi ljudi koji su imali uključene kategorije starijih ljudi hodali mnogo sporije.
Razmišljanje sa ironijom produžava život
Poslednji smeh majstorski inscenira potrebu nekih ljudi da se osjećaju živima do poslednjeg trenutka. Mi gradimo svoj identitet tokom života. Strašno je okrutno morati da se odrekneš onoga što si oduvijek bio, u mnogim slučajevima gubeći razlog za postojanje i samopoštovanje samo zbog godina.
Staranje je privilegija, dok ne prestanemo da se osjećamo živima. Poslednji smeh nam daje još jednu privilegiju: da vidimo ova dva veličanstvena glumca na sceni, ko zna da li poslednji put.
Prevod teksta: https://lamenteemeravigliosa.it/unultima-risata-sfatare-gli-stereotipi-sulla-vecchiaia/
Prevod i obrada Ana Muratović - bebamur.com
Nekoliko studija je pokazalo da se stereotipi o starenju progresivno internalizuju i da pojedinci na kraju projektuju ove ideje na sebe. Levi, Slade, Kunkle i Klas (2002) su opširno opisali ovaj modalitet.
U detinjstvu učimo stereotipe starosti i generišemo precizna očekivanja o procesu starenja, ne dovodeći u pitanje njihovu validnost.
Svaki put kada dostignemo doba grupne kategorizacije, stereotipi su već integrisani u naše šeme i počinjemo, nesvesno, da ih primenjujemo na druge i na sebe.
Ovo nas dovodi do toga da modifikujemo naše percepcije starenja i prilagodimo ih odgovarajućem stereotipu. Nesvesno uvodimo promene ponašanja koje imaju fizičke i psihičke posledice.
Mi generišemo nova ponašanja i ostavljamo po strani druga koja dobijaju deskriptivni karakter (šta je „normalno” da se radi) i preskriptivan (šta treba uraditi). I tako oblikujemo stereotip.
Pojedinci koji se ne pridržavaju stereotipa svog uzrasta izgledaju čudno i u mnogim slučajevima izazivaju odbacivanje. Ovo je slučaj sa osobama starijim od 65 godina koje imaju redovne seksualne odnose, što je obrazac koji se povezuje sa „normalnim“ u drugim starosnim grupama.
"Pogrešno" ponašanje
Cuddi, Norton i Fiske (2005) su otkrili da se starijim ljudima pripisuje manje osobina kompetencije i više osobina druželjubivosti. Drugim riječima, stereotip starosti podrazumeva manje vještine i više simpatije.
Naučnici su ponovili rezultate dobijene u Sjedinjenim Državama u šest drugih zemalja različitih kultura, dobivši iste rezultate.
Takođe je utvrđeno da ljudi sa negativnijom percepcijom svog starenja žive manje od onih sa optimističnijim percepcijama. Tačnije, prosečan životni vek za 7 i po godina kraći.
Ovi podaci su prisutni kod oba pola i kod različitih etničkih grupa, tako da nema razlike opravdane socio-ekonomskim statusom ili stepenom obrazovanja.
Bargh, Chen i Burrows su sproveli još jedno istraživanje (1996) sa prilično iznenađujućim rezultatima zasnovanim na stereotipima za različite starosne grupe. Pokušali su da aktiviraju stereotipe o programima za stare u grupi mladih ljudi. Studija je pokazala da su mladi ljudi koji su imali uključene kategorije starijih ljudi hodali mnogo sporije.
Razmišljanje sa ironijom produžava život
Poslednji smeh majstorski inscenira potrebu nekih ljudi da se osjećaju živima do poslednjeg trenutka. Mi gradimo svoj identitet tokom života. Strašno je okrutno morati da se odrekneš onoga što si oduvijek bio, u mnogim slučajevima gubeći razlog za postojanje i samopoštovanje samo zbog godina.
Staranje je privilegija, dok ne prestanemo da se osjećamo živima. Poslednji smeh nam daje još jednu privilegiju: da vidimo ova dva veličanstvena glumca na sceni, ko zna da li poslednji put.
Prevod teksta: https://lamenteemeravigliosa.it/unultima-risata-sfatare-gli-stereotipi-sulla-vecchiaia/
Prevod i obrada Ana Muratović - bebamur.com
